Do podstawowych sposobów tamowania krwawienia należały, oprócz rytualnych modlitw i zaklęć, przede wszystkim ucisk, zimne okłady i przyżeganie rany gorącym żelazem. 
Już w starożytnych Indiach z zapisów tzw. księgi życia, czyli Ajurwedy (spisywanej od XV w. p.n.e) wynika, że przy urazach najpierw zalecano zająć się krwotokami, jako najniebezpieczniejszymi. 
W tym celu stosowano ucisk, unoszenie kończyny bądź zalewanie rany gorącym olejem.
W Ramayanie (powstawała od IV w. p.n.e. do II w. n.e.), epickiej opowieści o dziejach boga Ramy, znajduje się opis postępowania z rannymi w boju:
„Zranieni w bitwie powinni być jak najszybciej zaniesieni do namiotu, krwotok należy zatamować, ranę opatrzyć łagodzącym ból olejem oraz skropić ją sokiem z ziół leczniczych”.
Inny sposób tamowania krwotoku polegał na przypalaniu ran gorącym metalem. 
Zawodził on jednak, odkąd wynaleziono proch, bo rany postrzałowe są głębsze od ciętych, a krwotok trudniej opanować. 
Zamiast przypalania zaczęto wtedy stosować gorący olej.
Polewano nim rany, wychodząc z założenia, że tam, gdzie nie dotrze gorące żelazo, dotrze wrzący olej i „odtruje” ranę.
Jednak francuski chirurg, Ambrose Pare, podczas oblężenia Turynu w 1537 r. zaobserwował zjawisko, które zadało kłam teorii o zatruciu prochem i konieczności wypalania ran postrzałowych gorącym olejem. 
Duża liczba rannych spowodowała, iż dla niektórych zabrakło wrzącego oleju. 
Parę opatrzył tych ludzi olejkiem różanym zmieszanym z terpentyną oraz żółtkiem jaj
kurzych. 
Ku jego zdziwieniu, nazajutrz okazało się, iż ranni, których ran nie polano wrzącym olejem, są w dużo lepszym stanie niż pozostali. 
Swoje spostrzeżenia Pare opublikował w 1545 r., wywołując tym odkryciem niemałą sensację
W RanMed zajmujemy się gojeniem ran i edukacją pacjenta stomijnego oraz świadczymy usługi pielęgniarskie
Rejestracja telefoniczna lub przez fb
. 728 487 911