Oparzenia są jednym z najczęściej występujących urazów.
Dotyczą osób w każdym wieku i mogą być wywołane różnego rodzaju czynnikami termicznymi, chemicznymi albo prądem elektrycznym.
Rokowanie w leczeniu oparzenia jest bezpośrednio związane z rozległością oraz głębokością oparzenia i na tej podstawie podejmuje się decyzję o leczeniu ambulatoryjnym lub w warunkach szpitalnych. Pierwsza pomoc powinna być udzielona bezzwłocznie, z zachowaniem podstawowych zasad.
Rana po oparzeniu, jeśli jest niewielka, goi się w podobny sposób jak skaleczenie.
Etapy gojenia rany po oparzeniu dzielą się na:
stan zapalny (reaktywny) – w odpowiedzi na uszkodzenia naczyń krwionośnych organizm aktywuje kaskadę krzepnięcia oraz komórki uczestniczące w procesach regeneracji,
proliferację – fibroblasty produkują duże ilości włókien kolagenowych, co pozwala na odtworzenie naskórka i stopniowe zasklepienie się rany,
przebudowę (remodeling) – blizna ulega przebudowie, elastyczne włókna kolagenowe przekształcają się w zwarte i uporządkowane włókna kolagenowe.
Jeśli rany po oparzeniu są bardzo głębokie i doszło do uszkodzenia skóry pełnej grubości (a więc mowa o oparzeniu III stopnia), może być konieczne wycięcie tkanek martwych.
Natomiast gojenie ran po oparzeniu II stopnia przebiega zwykle bez tkanki ziarninowej i powstaje po nim blizna.
Oparzenie jako uraz termiczny skóry jest traktowane tak samo w przypadku odmrożeń, czyli działania ujemnej temperatury na skutek długotrwałego działania zimna, lodu, śniegu, a także chemicznego – chlorku etylu, płynnego azotu.
W przypadku oparzeń i odmrożeń skóry, czynnikami decydującymi o jego życiu i zdrowiu jest:
rozległość rany
głębokość rany
wiek chorego
współistniejące choroby
umiejscowienie rany
towarzyszące urazy
Wyróżniamy następujące stopnie oparzeń i odmrożeń:
Iº – obejmuje naskórek i objawia się zaczerwienienie skóry, połączone z bolesnym pieczeniem. Stan może utrzymywać się może przez 5 – 10 dni po złuszczeniu się naskórka ulega samowygojeniu bez pozostawienia blizny.
Stopień II podzielono na dwa oparzenia: IIº a – powierzchowne i IIº b – głebokie
IIº a – zajmuje naskórek i zewnętrzną warstwę właściwej. Oprócz zaczerwienienia i obrzęku, charakterystyczne są pęcherze wypełnione żółtawym płynem surowiczym. Jeśli nie ma cech zakażenia rany, proces gojenia potrwa ok.14 dni i pozostają po nim niewielkie blizny.
IIº b – zniszczeniu ulega naskórek i warstwy skóry właściwej o różnej głębokości. Skóra pozbawiona jest pęcherzy, a zabarwienie od białego poprzez różowe do czerwonego zależy od działania na nią czynnika temperatury. Dominuje silny ból, gojenie trwa od 21- 35 dni pozostawiając bliznę. Jeśli w ranie rozwinie się zakażenie, może ono ulec pogłębieniu do III stopnia.
IIIº – jest to zniszczenie powłok skóry pełnej grubości, często także tkanek leżących głębiej, naczyń, nerwów, tkanki podskórnej i tkanki tłuszczowej. W zabarwieniu skóry dominuje kolor brązowy, brunatny i czarny. Skóra może być pokryta białoszarymi strupami . Uciśnięcie okolic oparzenia powoduje bardzo mocny ból , choć powierzchnia oparzona jest nie wrażliwa na dotyk z uwagi na zniszczenie receptorów bólowych.
IVº – jest to martwica tkanki podskórnej oraz tkanek leżących głębiej: mięsni, ścięgien, kości, stawów.
W przypadku zaistniałego oparzenia, chory doznaje uszczerbku wieloustrojowego, zarówno ze strony samego oparzenia, ale również na skutek samego wypadku.
Wielokrotnie bowiem w przypadku pożaru chory ma złamania kości, rany kłute, okaleczenia, stłuczenia. Na skutek samego urazu lub w wyniku nieodwracalnych uszkodzeń ciała ( zwłaszcza części dystalnych), dochodzi do amputacji.
Zapraszamy do rejestracji telefonicznej
+48 728 487 911